اشعار محمدحسین انصاری نژاد

چون مسیحی تشنه با گیسوی در هم دیدمت
در طنین گریه‌ی گُل‌های مریم دیدمت

ای تو را رزق شهادت در بلند ورزقان
مثلِ آیاتِ جهاد ای کوه، محکم دیدمت

می‌گذشتی از شب نهج‌البلاغه با علی
در مصاف کوفه ای از ابن‌ملجم دیدمت

چشم‌هایت بر گلوی تشنه‌ی شطّ فرات
با شهیدان عطش، ظهر محرّم دیدمت

دیدمت با نوشدارویی به زخم سیستان
مرهمی از نو به داغ کهنه‌ی بم دیدمت

سوی بوشهر آمدی ای سید دریا به دوش
شب نشین ساحل  بی تاب دیلم دیدمت

نقشه ی گرسیوزان قتل سیاووش تو بود
وقت خونخواهی اگر همپای رستم دیدمت

بوسه‌اش مهر سلیمانی‌ست بر پیشانی‌ات
گاه همت گاه تهرانی مقدّم دیدمت

خم نیاوردی به ابرو در هجوم تیرها
در صبوری هم از آن مشهور عالم دیدمت

چشم هایت بر کمانداران کوی هفت تیر
بین هفتاد و دو گل، قدر مسلم دیدمت

دست‌ در دست بهشتی رد شدی از شعله‌ها
با دمِ گرم رجایی در همان دم دیدمت

دیده‌ام در شامگاه کودکان غزه‌ات
با تمام ابرهای گریه نم‌نم دیدمت

دیدی اسماعیل‌هایت را به قربانگاه عشق
با گلوی خون‌فشان در پای زمزم دیدمت

می‌رمد شیطان هم از این تیره‌ی شرب‌الیهود
سنگ در کف رو به شیطان مجسم دیدمت

ای شهید غربت جمهور ای دست کریم
در شب گلچرخ ارواح مکرم دیدمت..

پرچمت بالاست مثل حاج قاسم تا ابد
بسکه در رسم ستم سوزی مصمم دیدمت
 

برای سمیح القاسم و اندوه حماسی شعرهایش

بر جاده مسافر فلسطین است
دلواپس قبله‌ی نخستین است

رد می‌شود از مزارع زیتون
آنجا که به خون لاله آذین است

از قمریَکان طنین بالی نیست
با نای بریده، مرغ آمین است

با رنگ‌پریده ماه در چشمش
انگار پرنده‌ای کبودین است

بر باغ، پرندگان بمب‌افکن
در مزرعه، خوشه‌خوشه‌ی مین است

بنگر به فلک شهاب ثاقب را
هنگام تهاجم شیاطین است

بر مزرعه‌ی سپهر، می‌بینی
با سنگ، ستاره پشت پرچین است

خنیاگر، وارثان تیمورند
یغماگر، لشکر تموچین است

چنگیز در الخلیل، پاکوبان
در شعله تمام دیر یاسین است

شطرنج به‌ دست، شاه سردرگم
در خویش شکسته، مات، فرزین است

بنویس سمیح! شعر دیگر را
شعری که شبیه عقد پروین است

شعری که پر از شمیم شب‌بوها
غرق گل سرخ در مضامین است

تصویر حماسه‌ات از آن بالا
بشکوه‌تر از فرود شاهین است

بنویس قصیده‌ای دگرگون‌تر
شعری که در آن سماع خونین است..

بر نعش سیاوشان به خون‌خواهی
برخیز که رخش تهمتن، زین است

برخیز که وقت کوچ، اکنون نیست
هرچند شکوه شاعری این است

بنگر به پگاه مسجدالاقصی
بنویس بهار، پشت پرچین است
.

مست می آیی که شور لاتخف را بنگری 
صبح رستاخیز ایوان نجف را بنگری

 می روی با میثم تمار در آن رستخیز
 تاسماع جرعه نوشان سلف را بنگری

 تیغ در کف خفته،حجربن عدی در قتلگاه
 باید آنجا کشتگان سر به کف را بنگری

 می زند ابرو که بگذر از صفوف تیرها
 تا کمانداران ازهرشش طرف رابنگری

 درسکوت شامگاه نخل ها بنشین خموش 
تا که ماه خون چکان در کلف را بنگری

 صیرفی باشی اگر،در نجف در دست توست
 صیرفی باشی اگر،شمس الشرف را بنگری

 پرده بالامی رود با بال بال جبرییل
 تا ورای پرده، سر"لو کشف"را بنگری

 بین اوراق دعا،بشنو نفس های کمیل
 تا در آن آیینه ها،اشک شعف را بنگری

 ابن ملجم هاست اشباح الرجال پیش رو
 تابه جشن فتنه زادان،چنگ و دف را بنگری

 این عمارست ذکر حیدر اینجا گوش کن 
تا از آن ارواح، ابناء خلف را بنگری

 در نماز ظهر ایوان نجف، لب تشنه باش
 تا تجلی شهیدستان طف را بنگری
 

 ابرو بزن ای ماه که شهر است دوباره
محو شب چشم تو و تقسیم ستاره

پلکی بزن آهسته که آشفته بیایند
با پیرهن چاک و غزل خوان به نظاره

چشم تو شکافنده ی ذرّات علوم ست
در درک اشارات تو مانده ست«زراره»

حل می کنی از پلک زدن مسأله ها را
شهری نگران تو و انگشت اشاره

پلکی بزن ای ماه که پیران مذاهب
ذکر لبشان«اشهد ان لا»ست هماره

پیشانی ات آیات شکافنده ی دریاست
می افتد از اعجاز تو در نیل شراره

بر قلّه ی «مدین» ردی از بغض مدینه ست
گفتند شعیب آمده بر کوه سواره

می خواست هشام آینه محصور بماند
حتّی نرود صبح، مؤذن به مناره

تا مبحثی از باغ تو در دست نسیم ست
از بسط نفس های گل سرخ چه چاره؟

حیرت زده ی کشف اشارات شمایم
چون بلبل مشتاق بر این بام هزاره

 

 

 

 

 

بیت بیت سروده هایم را با خود آورده ام به خانه ی تو
می گشایم دوباره پنجره بر شب سرشار شاعرانه ی تو

حافظ انگار با تو آهسته با نماهنگ شوق می خواند
که «فرود آ» غزل غزل اینجا، صحن چشم من آشیانه ی تو

از کدامین بهار رد شده ای، که غزل هایت این چنین تازه است
فقط اردیبهشت می شنوم هر شب از پرده ی ترانه ی تو

از شهیدیه می زنی بیرون با همان «مشرب شقایقی»ات
سارها شاعرند و زل زده اند بر اشارات بی کرانه ی تو

در همین باغ با تو حس کردم فقه را زیر سایه ی انجیر
حس تلفیق شعر و فلسفه را مثل ابری بر آسمانه ی تو

کمی آن سوتر از شهیدیه در علف ها صدای پچ پچ کیست
یک گلستانه شوق سهراب است قسمت خلسه ی شبانه ی تو

می شود پای بید مجنون خواند شرح اشراق سهروردی را
یا که با سهره های تشنه گریست با تمام عطش به شانه ی تو

امشب از بادگیرها بنویس پای یخچال های خشتی شهر
می نویسند یک هزاره ی بعد، صد سفرنامه از زمانه ی تو

مَشک بر دوش سوی علقمه رفت تا که شق القمر نشان بدهد
تا که چشمش هزار معجزه را بین خوف و خطر نشان بدهد

شیهه در شیهه اسب و گرد و سوار، آسمان مکث کرده تا چه کند
خیمه در خیمه گریه می شنود، آب را شعله ور نشان بدهد؟

مشک لب تشنه گرم زمزمه شد، گریه های رقیه در گوشش
تا که یک دشت لاله عباسی غرق خون جگر نشان بدهد

قبضه ذوالفقار در مشتش، خشم دریاست در سرانگشتش
کربلا قلعه قلعه خیبر شد، رفت مثل پدر نشان بدهد

با خودش فکر می کند که فرات عطش باغ را نمی فهمد
می رود معنی شکفتن را فوق درک بشر نشان بدهد

همه ی خشم خون فشان علی در صدایش وزیده، می خواهد
خطبه ی شقشقیه ای دیگر، با رجزها مگر نشان بدهد

ساعتی بعد آفتاب گرفت، لحظه ی بعثتی شگفت آمد
سوره ای قطعه قطعه در دستش، رفت شق القمر نشان بدهد

سنگ فرش کوچه ها با تو جور دیگر است
بی تو در تمام شهر قحطی کبوتر است

با تو راه می روم، شعر غنچه می زند
در دلم غزل غزل حس شعر قیصر است

حرف می زنی فقط از گل و پرنده ها
می سرایی از غروب، پلک آسمان تر است

با تو راه می روم شهر تازه می شود
این نفس نفس تویی یا گلاب قمصر است؟

گفتی این طرف چقدر، کوچه ها صمیمی اند
گفتم از تمام شان کوچه ی شما سر است

می شناسمش هنوز، کوچه ی قدیمی ات
با دوچرخه ای که نیست سخت گریه آور است

کوچه در خودش شکست، دست بر دلم گذاشت
آه روی دست او جای پای مادر است
 

کجای وسعتی از آفتابگردان ها
نشسته ای به تماشای ما پریشان ها؟

کجای این شب مهتاب می زنی لبخند
به روی مزرعه ی آفتاب گردان ها

شهید باغ اشارات چشم های تواند
که مانده اند در اوصاف شان غزل خوان ها

تمام جاده چراغانی نفس هایت
نشسته اند به پابوسی ات خیابان ها

زمین قلمرو گل های آفتابی توست
زمان پر از هیجان شکوفه باران ها

دوباره دست تکان می دهی از آن سوها
دوباره شور شگفتی ست در نیستان ها

کنار تپه ی نرگس مسافری می خواند
خوشا هوای تو و جشن گل به دامان ها

درآ که تفرقه تعطیل کرده عاطفه را
پرندگان پراکنده اند انسان ها

بهار می رسد از راه تازه مثل ظهور
خوش است فرصت گل چیدن از فراوان ها